ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ
Τύλιξε με τα βλέφαρα την Μιλένα του
-σπόρο, βαθιά μέσα στα μάτια-
κι ονειρευότανε ηλιόλουστος.
Έγινε κοίτη το κορμί του.
Κελάρυζε τρεχούμενο το φως.
Η νύμφη γύμνωσε το σώμα
για να πλυθεί μες στην πηγή των λάμψεων.
Αναριγούσε του ποταμού του η αλήθεια
καθώς τα πέλματα της αργοσαλεύανε στο στήθος του.
Αφέθηκε μέσα του
μοιράζοντας τον σε καμπάνες
που αντιλαλούσαν εισακουσμένες προσευχές
απ’ τα γλωσσίδια των χεριών της
ίσαμε τις άκρες του κόσμου
όπου πετάξανε οι μελωδισμοί
μαθαίνοντας την απεραντοσύνη.
Πέρα ως πέρα ανθισμένος
γεμάτος βασιλικούς στ’ ακροδάχτυλα.
Στο θαύμα της
γλωσσολαλιά του είχε χαριστεί
να ειπωθεί σε όλες τις γλώσσες του ονείρου.
Στην πραγματικότητα
το όνειρο αντιστρέφεται.
Ξυπνάει στην έρημη ακτή.
Βλέπει τη θάλασσα του βουρκωμένη
από το θρήνο χιλιάδων ναυαγίων
φέρνοντας με κάθε της δακρυσμένο κύμα
την απώλεια.
Το σώμα του
η χοάνη μιας ονειρομηχανής
και μοναχό το χέρι
να σπρώχνει βαθιά τα σπλάχνα του
για τον επιούσιο.
Στα χαλάσματα μιας εκκλησίας στα μάτια του
γονατίζει στην τέφρα, στη σορό της φλόγας.
Απ’ τα χέρια του σκορπίζεται η στάχτη
στο ανεπίδοτο νόημα της.
Ιωακείμ Παπαχρόνης
·
Πίνακας: Andrew Wyeth
·
Πίνακας: Andrew Wyeth
