Ξαγρυπνώ καπνίζοντας. Συλλογιέμαι τα χέρια σου. Θηρίο ανήμερο η ο νους, ανυπότακτη η σκέψη σκορπίζεται σε χίλιες μεριές γιατί δεν μπορεί να καρφωθεί επάνω σου. Γιατί τα μάτια σου είναι πια χιλιόμετρα μακρυά.
Γιατί έχουν κλείσει όλα τα μπαρ, τα φαρμακεία και τα περίπτερα. Γιατί δεν έχει νόημα να σε ακούω να μου μου μιλάς για λογική.
Γιατί εγώ θέλω να επαναστατήσω. Κι εσύ να τακτοποιείς. Πώς γίνεται να ερωτευτείς χωρίς να αυξήσεις την εντροπία του σύμπαντος; Και χωρίς την φλόγα πώς θα καείς; Μου ζητάς να είμαι λογική. Να μη νιώθω. Να τακτοποιώ τις δουλειές μου. Να εκτιμώ το ρίσκο, να σκέφτομαι τις πιθανότητες, να αναλύω τα δεδομένα. Μα δεν θέλω να αγοράσω οικόπεδο. Να κάνω αυτό που δεν γίνεται θέλω. Να καταπιώ όλα τα άστρα της νύχτας και να τα ξεράσω το πρωί μεθυσμένη στο πλατύσκαλο.
Να πατήσω το γκάζι στην εθνική χαράματα καθώς θα φεύγω από το σπίτι σου μετά το πρώτο φιλί- ναι μόνο ένα φιλί, συμβαίνουν κι αυτά τα θαύματα- και να τραγουδάω δυνατά – the light will stay on. Αυτό είναι η ζωή. Να την τραβάς από τα μαλλιά και να σε τραβάει κι αυτή. Να είναι καλοκαίρι, να σε ανατριχιάζει η πρωινή δροσιά, τα μαλλιά σου να ανεμίζουν από το ανοιχτό παράθυρο και να νιώθεις ένα με τα πάντα. Μόνος σου και πολλαπλός όσες κι οι επιλογές που χάσκουν ανοιχτές πάνω από το χάος.
Το ξέρω, οι θεωρίες τα λένε αλλιώς. Μα πες μου αλήθεια. Χωρίς στρατηγική δεν έκανες ποτέ τίποτα; Αυθόρμητα, ενστικτώδικα και ίσως χωρίς καμία λογική εξήγηση. Αλήθεια, όλη σου η ζωή είναι γεμάτη δικαιολογημένες πράξεις; Γιατί εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω. Αλήθεια. Να μάθω ποιά είμαι και γιατί έκανα ό,τι έκανα. Ένα σωρό λάθη ξέρεις. Και με επανάληψη μέχρι εμπεδόσεως. Να σκορπίζεσαι σαν την άμμο που τινάζει ένα κορίτσι από την πετσέτα του. Καμία πιθανότητα επανασύνδεσης.
Να κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα μόνο και μόνο γιατί λαχταράς να περάσεις απέναντι. Έχεις λαχταρήσει ποτέ κάτι;
Τόσο πολύ που να χάσεις τον εαυτό σου μέσα του;
Όλα είναι ένα παιχνιδάκι επιβεβαίωσης. Υπάρχουμε μέσα απο τους άλλους. Κάπως έτσι μου το πες. Υπάρχουμε αν θες να ξέρεις μέσα μας πρώτα. Εκεί κατοικούν όλοι οι φόβοι. Όχι απέναντι. Οι άνθρωποι που τα λένε αυτά, στους άλλους κοιτάνε μόνο το αντικαθρέφτισμά τους. Εσύ που μετράς τι θες να δώσεις- στο λέω και μάθε το. Αν δεν ξοδευτείς δεν θα γεμίσεις. Με το τεφτέρι δεν πρόκοψε κανείς. Τουλάχιστον όχι στον έρωτα.
Μπορείς να μη με θες. Είναι κι αυτό μια πιθανότητα. Αλλά δεν μπορείς να με θες υπό προϋποθέσεις. Να με ταιριάξεις κάπου που χωράω. Να μου πάρεις τα μέτρα και να με ράψεις στο σαλόνι σου. Να με κλειδώνεις φεύγοντας ήσυχος πως δεν θα αλλάξω θέση. Να με ξεχνάς και να με θυμάσαι όταν δεν αντέχεις μόνος σου.
Να λες φύγε αν δεν θες- φύγε. Αλλά να μην κάνεις βήμα να φύγεις μόνος σου.
Φοβισμένοι και αστείοι, και ταυτόχρονα ατρόμητοι. Και την ίδια στιγμή υπέροχοι.
Κάπως έτσι, μες στα συμπλέγματα, την ασυννενοησία, τις παραξηγήσεις.
Χαμένοι μες στην ορθή χρήση της γλώσσας και τον κυνισμό να σώζει τα προσχήματα.
Μα πες μου αλήθεια. Πες μου. Ποιός θέλει να σωθεί όταν καίγεται;
Η ήττα δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από το ότι κάποιος έπαιξε και έχασε. Όπως θα μπορούσε και να είχε κερδίσει. Το παιχνίδι είναι πάντα αμφίρροπο και αυτή είναι η γοητεία του.
Δεν παίζεις με την τράπουλα σημαδεμένη.
Ας συζητήσουμε ξανά- ας μιλήσουμε, ας βάλουμε λέξεις τη μία δίπλα στην άλλη, αφού δεν μπορούμε να βάλουμε τα κορμιά μας δίπλα δίπλα. Έλα, ας το λύσουμε πολιτισμένα, ας εξηγήσουμε, ας υποστηρίξουμε τις θέσεις μας με επιχειρήματα, ας αναλύσουμε τα κίνητρά μας, ας αποδώσουμε δικαιοσύνη, ας πάρει κάποιος το πάνω χέρι, ας επιβεβαιωθούμε. Και μετά ας πατήσουμε το διακόπτη, ας κατεβάσουμε ρολά κι ας πάμε στις δουλειές μας.
Κι όταν συναντηθούμε ξανά μετά από χρόνια, να μην ξεχάσουμε να κοιταχτούμε με αυτό το βλέμμα της συγκατάβασης. Να βάλουμε στην ήττα μας σφραγίδα.
ΠΗΓΗ...https://antipoihsh.wordpress.com/
